Tot zekere hoogte

Dinsdag 19 april geeft de kalender aan.
Het zonnetje schijnt maar het gras is wit bevroren hier op 930 mtr hoogte. Eerst even dalen vanmorgen en daarna, hoppa, op naar de 1160 mtr. Om 10 uur is het al lekker in de zon en ik vind een prachtig uitzichtpunt waar ik in de verte de Alpen meen te zien. Mijn gastheer zei vanmorgen al dat het adres waar ik naar toe wilde dicht zit. Hij geeft een ander adres. Hier en daar liggen nog plakken sneeuw. Bij de Mummelsee drink ik een kop koffie in een chique tent voor € 6,80. Er was ook een zwembad en wellness ruimte. Alleen de bezoekers ontbraken grotendeels. Hele mooie route vandaag. Eindelijk kom ik aan bij mijn adres. Een groot hotel. Helaas zegt een papiertje: Heute ruhetag. Doen ze gewoon de tent dicht. Ik kan een lift krijgen maar net de verkeerde kant op. Maar ik hoor dat er 2,5 km van de route af een dorpje is. Dan daar naar toe. Daar zie ik Ullich ook weer, een Duitse loper die ook al uitgeweken is. Hotel heeft geen eten meer dus we eten samen in de Imbiss/Skihut van de kleine kaart. Buiten, want we mogen niet naar binnen. Het smaakt hier prima. Op tijd naar bed maar weer.

Woensdag 20 april eerst weer teruglopen naar de route en verder maar. Het heeft opnieuw gevroren en er ligt hier en daar nog een fossen sneeuw. De route loopt over de flanken van allerlei heuvels/bergen en biedt geweldige uitzichten naar beide kanten. Beetje hoger, beetje lager en zo verder. Lekker lopen. Verschillende windmolenparken op de heuvels en nu en dan een blik op de bekende Schwartswalder Höheweg. In Hark tref ik bij het Boerderij/ \Hotel/Restaurant, Frank (Duits) en Martin (Zutphen) aan. Gezellig voor de pauze. Nog wat verder lopen op de zelfde manier en dan afdalen naar 300 mtr. Het is beneden een stuk warmer. Na 35 km heb ik zere benen en neem het eerste hotel wat ik zie. Hotel is me te duur voor eten. Pizza in de stad is ook goed.

Donderdag 21 april. De dagen rijgen zich aaneen. Gisteren de afdaling naar 300 mtr. Vandaag aan de andere kant weer naar de 1000 meter. Na een uur of twee zit ik al op 800 mtr dus dat schiet lekker op, dacht ik nog. Verschillende restanten van oude oorlogsbunkers onderweg.Maar daarna gaat de route nog wel weer een aantal keren omlaag en omhoog met een aantal honderden meters, voordat de eindaanval wordt ingezet naar de 1000 mtr. Anstrengend zegt de beschrijving. Zwaar dus. De laatste 6 km vallen mee en zo kom ik weer bij mijn adres. Weer een papier. Donnerstag ruhetag. Zal toch niet waar wezen. Dan maar 2 km terug waar een Feriénhaus ligt. En ook daar ...... een papiertje. Leider heute geschlossen. In de verte zie ik een dorp liggen. Schönach. Maar twee kilometer lopen. Onderweg zie je veel kruisen met waarschuwingen voor wandelaars maar nergens werd hiervoor gewaarschuwd. In het plaatselijk dorpshotel tref ik ook twee Duitse dames die ik al eerder sprak. Verder vergaderde de plaatselijke oudemannenclub er met een borreltje en wat kaarten en kwamen er diverse groepjes uit het dorp eten.
Leuke tent. Morgenvroeg brengen ze ons terug naar de route. Attent.

Vrijdag, 22 april eerst een goed ontbijt en dan brengt onze gastheer ons weg naar de start. Vandaag weer een wat rustiger route door bossen waar veel gezaagd wordt. Zo te zien aan de jaarringen is het voor veel bomen tijd om te gaan na ongeveer 60-70 jaar. Ikzelf hoop nog even door te gaan. In de verte zie ik de Feldberg al liggen. Grote stukken witte sneeuw erop. Overal langs deze oude Westweg-wandelroute zie je stokoude stenen palen met inscripties. In vroeger tijden wist men waarschijnlijk daardoor ook de weg te vinden. Geen idee wat de tekens willen aangeven. Bij de Kalte Herberge staat een bord dat hier de waterscheiding is tussen de Rein en de Donau, die elk een andere kant op lopen. Erg veel kruisbeelden hier met wisselende teksten. Soms eenvoudig, soms heel bijzonder van uitvoering. Nog even weer op een houten pad gelopen, door een moerasgebied op een heuveltop. En zo kom ik samen met Frank, die ik onderweg weer trof, aan in Sankt Märgen waar de Bauernschnitzel goed is. Het weer wordt minder morgen.

Zaterdag, 23 april is het weer inderdaad minder. Het is bewolkt en frisjes maar om te lopen wel lekker eigenlijk. Een zware dag zegt men voor vandaag maar dat valt nog wel mee. De afdaling naar Titisee is rustig en geleidelijk. Maar om 11 uur gaat het wel zachtjes regenen en in Titisee aangekomen echt regenen. De paraplu van Herr Franz komt nu goed van pas. Het trekt helemaal dicht. Na Titisee, met de beroemde Titisee dus, ga ik snel weer klimmend door naar Hinterzarten. Ook zo'n nette hotelstad. Daar ben ik al om 13.30 uur. Wat moet ik daar zo vroeg. Ik loop mooi door. Vijf km verder moet nog iets liggen om te overnachten.
Het regent vrolijk. Ik volg het bordje Naturfreundehaus en kom er na twee kilometer achter dat het bordje de verkeerde kant op wees want nu hangt er een bordje waarop het nog twee kilometer verder is. Terug dan maar. Daar zie ik onderweg collega-loper Frank zitten in een schuilhut. Hij zet net een potje thee en weet een slaapadres vier kilometer verderop over een variant-weg. Nog wat kruisbeelden en ook een oude verdedigingsschans uit vroeger tijden. De route is pittig. Langs de Feld-see, over een bruggetje en dan fors de berg op. Een steil, kronkelend rotspad langs steile hellingen. Het regent heerlijk en het waait hier behoorlijk. Het water komt over het pad golven en al snel heb ik natte voeten. Ik loop in de wolkennevel en moet me diverse stukken door grote plakken sneeuw worstelen. Het is donker en koud onder de bomen. Geen mens te bekennen verder, geen bordje te zien. Niet echt prettig maar terug is ook niet wat. Boven kom ik aan op zo'n 1200-1300 meter bij de pistes van de Feldberg. Er ligt nog sneeuw op. Diverse hotels liggen er en hier en daar zie je iemand lopen, schuilend onder een paraplu. Daar vind ik het adres. Een soort houten familiehotel voor de wintersport. Een gebouw uit 1930. Vriendelijke gastheer, die daar ook woont met vrouw en kinders. Lange gangen met kleine kamers met diverse bedden erin. Een wastafel, tafeltje en een stoel. Douche en toilet gezamenlijk achterin de gang. Het aantal gasten blijkt mee te vallen. Naast mijn Duitse collega Frank en ik, was er nog 1 gast met een klein hondje. Er was heel beperkt te eten, maar de baas was ook de kok en wat er was smaakte prima.
Het weer wordt nog slechter vertelde men hier.
Morgen maar eens bekijken. Het huis kraakte wat maar het is goed vertoeven in Berghotel Jägermatt.

Zondag, 24 april Ik kijk uit het raam. Het is wit buiten. Om 8 uur ontbijt. Het vriest buiten. Dringend advies van de beheerder en de andere gast (reisleider op de Westweg) : GA NIET. Levensgevaarlijk, want de volgende twee routes zijn normaal al niet gemakkelijk. Mijn medeloper wil toch nog proberen de Feldberg over te komen en dan weer verder zien. Maar het is niet helder, het is koud, sneeuwwit en gevaarlijk.
DUS: Ik neem de bus van 9.30 uur naar Titisee, vandaar met de trein naar Freiburg.
Daar blijk ik in een koffiecorner rug aan rug te zitten met de twee Duitse dames die ik al eerder sprak. Zij durven het ook niet aan om verder te trekken en gaan verderop nog een stukje lopen. Ik boek een ticket voor de ICE trein.
Ik heb nog tijd om de Dom te bekijken en was precies op tijd voor de mis van 12.00 uur. Nog snel wat eten bij het station en wegwezen.
Na een reis van ongeveer 5,5 uur was ik al in Arnhem en tegen negen uur 's avonds in Holten.
Basel niet gehaald op drie etappes na. Het zij zo. Volgend jaar dan maar niet in Basel beginnen maar op de Feldberg.

Een bijzondere, mooie, boeiende maar ook vermoeiende tocht ligt achter mij. Eerst nu de zaken op de rij zetten en op adem komen.
Fijn om weer thuis te zijn. Er is van alles gebeurd dus moet er flink bijgepraat worden.
Wat mij betreft, volgend najaar verder naar ROME. Goot Goan.